Rennes les Bains – do 26.10.2006


 

De Salse

Sinds we in France wonen komt een moeder-dochter-dagje niet zo vaak meer voor. Des te leuker was het toen we op Franca’s verjaardag, na de taart natuurlijk, samen op weg gingen naar Rennes les Bains. De mannen gingen huns weegs, die hadden zich al dágenlang voorbereid met kaartkijken voor hún grote ontdekkingsreis.

Van mijn zus en nicht had ik al grote verhalen gehoord over hoe heerlijk die gratis en vrij toegankelijke warme bron was, maar het kwam er maar niet van om er naartoe te gaan. Wat mij betreft is het typisch een uitstapje voor het voor- en naseizoen, want in de zomer is onze eigen rivier lekker koel en rustig.
Van tevoren hadden we een mooie route uitgezet, want het doel is leuk natuurlijk, maar de weg er naartoe minstens zo belangrijk. Dus geen Routes Nationales, maar dwars door de bergen, over weggetjes waar je elkaar niet kunt passeren en elke bocht een verrassing inhoudt. Het was die dag 28 graden, er viel niets meer te wensen.

Bij Rennes aangekomen moesten we een pad aflopen langs het riviertje la Salse. Er stroomde maar weinig water tussen de rotsen en grote kiezels. Intussen speurden we naar een dampende plek, maar toch steeds even met een hand in het water om er zeker van te zijn dat we er niet voorbij liepen. Een warmwater-wichelroede zou handiger zijn geweest.


La source

 

Terugklauteren

Eindelijk, na minstens een kilometer, zagen we iets dat er op leek. Twee dames hadden het zich gemakkelijk gemaakt ergens tussen de rotsen. Aan de overkant stonden een oude Adam en klein jochie onder een dikke straal water die uit de muur kwam. Daar moest het kennelijk zijn, want Franca had wat damp gesignaleerd, maar ik niet.

Ten overvloede vroeg ik de oudere dame aan de kant of dit “la source chaude” was, hetgeen zij enthousiast bevestigde. Ow, dit was het dus. 

Bij de verhalen van mijn zus had ik me het toch wat anders voorgesteld, misschien wat idyllischer op de een of andere manier. Zo’n 20 meter boven de bron liep namelijk de autoweg. Maar dit soort beelden in je hoofd kloppen nu eenmaal vaak niet met de werkelijkheid.

Me half omkerend vroeg ik de vrouw nog of dit de enige warme bron was, in de hoop dat er een eindje verderop meer waren. Maar nee, heel spijtig, maar dit hier was de enige, zei ze. Dus zochten we even verderop een grote platte rots uit om op te zitten en de kleding neer te leggen. 

De plek was heel natuurlijk en schoon, er was geen rotzooi achtergelaten. In onze bikini klauterden we even later over droge, maar tussendoor ook glibberige rotsen, door het koele water naar de overkant. Elk poeltje werd afgetast of het al warm was.
Intussen begon de oude Adam plaats te maken voor ons, maar het jochie scheen er maar geen genoeg van te krijgen om onder die enorme douche te staan. Gelukkig riep oma hem na een kwartiertje terug, waarbij hij in het voorbijlopen mijn handdoek van de rots pakte en zich vrijelijk begon af te drogen. Tot opa weer terug was gekrabbeld en hem een andere handdoek aanreikte. Onder nogal wat protest liet hij mijn heerlijke dikke velourshanddoek vallen. Was wel grappig om dat zo te volgen.

 

                  Warm bad in Rennes 

Helemaal tegen de rotswand, naast de plek waar het warme water op lichaamstemperatuur uit de muur op een rotsplateau stroomde, was een warm bekken van zo’n 12 m2.  Aan de andere kant lag nog een kleiner poeltje, maar dat had een irritant grove bodem merkte ik. Beide zaten vol glibberige alg, maar – niet zeuren! – het water was heerlijk op lichaamstemperatuur en werd doorlopend ververst.
Ook wij maakten een paar uurtjes later plaats voor andere mensen die wilden baden. Maar het was nog heerlijk warm, dus bleven we een tijdje gewoon kijken. Kleurrijke mensen waren het, zigeunerachtige types, hippies, zenboeddhisten . Een oudere vrouw met een meisje van een jaar of 10 begon eerst met wat kleding uitwassen. Later zagen we haar minutenlang roerloos op haar hoofd staan. Ze genoot zichtbaar, speelde met het meisje en begon een soort oermuziek uit te brengen. Heel apart, daar op die plek, onder het geruis van het kletterende water.
Daarna arriveerde een wat jonger gezinnetje met een zoon van rond de 14. De zichtbaar opstandige puber bleef midden in de rivier met de ziel onder zijn arm en volledig gekleed op een rots staan, kijkend naar zijn vader, die zijn ziel schoonwaste onder de waterstraal, roerloos in de lotushouding, met de hardpalmen tegen elkaar. 

Het liep al tegen zessen toen we ons losmaakten van deze aangename plek. Nu ben ik toch benieuwd geworden hoe het in de winter daar vertoeven is. Bovendien las ik op de website van Rennes les Bains : A voir: Sources de la Madeleine, Fauteuil du diable, montagne des cornes, thermes romains, sans oublier les sources d’eau chaude…
Dus we moeten nog eens terug, want die Duivelstoel hebben we nog niet gezien! Of was dat toevallig onze rots...